[RP]het meer

Krerk liep samen met Lobke door de tuin. De rozentuin, maar nu liep hij een pad in wat Lobke nog niet kende, en van waaruit ze bij een meertje aankwamen. Tje, het was een behoorlijk groot meer. Als je hier overheen zou varen kon je een groot deel van het landgoed van Northumbric zien, en je zal heel de rozentuin zien. En daar langs varen. Er stond daarom ook een bootje, met twee roeiers onder het dek. Op het bootje stond een hartvormig plateau, dit plateau was bedekt met rozenblaadjes. En daarop stond een tafel, een sierlijke tafel, van een mooi soort hout. Daarop lag een mooi tafelkleed. Een tafelkleed van een fijne stof, zijde. Op dat tafelkleed stonden gouden kandelaars, met daarin kaarsen, die goed tot hun recht kwamen omdat het al begonnen was te schemeren. Er stonden twee stoelen, één voor Krerk, en één voor Lobke. Het was al wat warmer, dus het was nu mogelijk om dit te doen. Krerk wende zich tot Lobke en zei:

Lobke, heb je zin in een diner. Terwijl je kijkt op de mooie rozentuin?

Na lang met Krerk gewandeld te hebben ziet ze een prachtig meer ze scherm haar gezicht af zodat je de tranen over haar wangen niet zag. zo mooi vindt ze het. Toen Krerk wat vroeg keek ze lang naar hem en knikte. Ze was te ontroert om iets uit te brengen en liep naar de tafel die echt, echt, écht perfect was.

Heri was al een tijd ziek, en liep heel langzaam door de tuin.
Het ging steeds slechter, hij leek wel een oude man.
Hij keek de twee vanuit het onker aan en glimlachtte.
Dit was wel de laatste keer.
Zijn leven had Heri in de schaduw doorgebracht.
Hijhad geprobeerd te ontsnappen, maar dit is hemm nooi gelukt.
Hij was blij hen nog te zien, en strompelde naar zijn ''alvast sterfbed`'', omdat het koud wed.

[i]Lobke kijkt hem land aan en druk haar lippen dan voorzichtig op de zijne.
Ze hoopt hem zo een beetje troost te geven, Lobke ziet nu dat de boot dichtbij het kasteel is gekomen.[/i